Sorry, you need to enable JavaScript to visit this website.
hamburger overlay

Herinneringen vanuit mijn kindertijd

Diagnose

Ik ben inmiddels vierentwintig jaar en heb al diabetes sinds mijn negende. Een tijdje terug was ik wat herinneringen aan het ophalen, waaronder ook heel wat herinneringen aan mijn diabetes. Zo kan ik mij mijn diagnose nog aardig goed herinneren. Ik kan me nog herinneren dat er een vrouw was die mijn bloedsuiker heeft gemeten en dat ze erg schrok van hoe hoog mijn waarde was. De dokter vertelde uiteindelijk dat ik een nachtje moest blijven en toen kwamen bij mij de tranen.

Ik herinner me dat er een infuus geprikt werd en dat dit niet wilde lukken. Mijn aders waren (nog steeds) erg dun waardoor de naald er steeds dwars doorheen ging. Uiteindelijk lukte het met een babynaaldje. Ik herinner me ook nog dat de verpleegster mij wat vragen stelde, waaronder een vraag over mijn lievelingsknuffel. Ik mocht een klein cadeautje uitzoeken uit een grabbelton en koos een stickervel met visjes. Ik kan me ook nog herinneren hoe ziek ik die eerste nacht werd en hoe ik de volgende dag weer naar huis mocht.

Eerste periode

Van de eerste periode kan ik me ook nog heel wat herinneren. Het valt me wel op dat ik vooral de leuke dingen herinner en weinig van mijn diabetes zelf. Ik weet nog dat iedereen langs kwam en dat ik cadeautjes kreeg. Ook is de arts een keer thuis op bezoek geweest.

Mama

Na een tijdje voelde het voor mij alsof de diabetes nooit weg was geweest. Ik deed nog weinig zelf en had enorm veel steun aan mijn moeder. Zij nam het grootste gedeelte op zich. Ik leerde het telefoonnummer van mijn moeder uit mijn hoofd. Dat was maar goed ook, want ik belde haar heel vaak. Ik belde haar als ik had gegeten. Zij rekende dan uit hoeveel ik moest spuiten. Ook belde ik wanneer ik heel hoog zat of wanneer mijn pomp een alarm gaf. Mijn moeder kwam dan meteen naar school of naar de plek waar ik was om mij te helpen.

Ziekenhuisopname

Ik ben ook een aantal keer in het ziekenhuis beland met een ketoacidose. Ik herinner mij hoe ziek ik dan was en hoe mijn moeder zo haar best deed om mijn waarde te laten zaken. In het ziekenhuis kreeg ik dan meteen een infuus en meestal voelde ik me de volgende dag dan een stuk beter. De tweede keer dat ik in het ziekenhuis lag moest ik nog een nachtje extra blijven. Dit had ik niet verwacht dus was ik extra verdrietig. Vooral, omdat mijn vader had beloofd dat we die avond chinees zouden gaan eten. Toen bleek dat ik moest blijven, is mijn vader naar de stad gereden om alsnog Chinees te halen. Dit hebben we in het ziekenhuis gegeten. Ik kan me nog herinneren dat er regelmatig een zuster binnen kwam lopen die het zo lekker vond ruiken.

Toen kwam de sensor

Wat ik me ook nog goed kan herinneren is dat ik een tijdelijke sensor kreeg. Die sensor zag er niet zo uit als de huidige sensoren.. Het was geen draadloze sensor. De sensor werd door de verpleegkundige geplaatst en ik had dan een kastje die met een draadje vast zat aan de sensor. Tijdens gym wilde iedereen uit mijn klas kijken wat ik nu eigenlijk op mijn buik had zitten.

Nog veel meer herinneringen

Tijdens het typen van dit artikel komen er steeds meer herinneringen naar boven. Ik merk dat ik bij vrijwel alle herinneringen een positief gevoel krijg. Ik denk dat dit mede door mijn ouders komt. Zij hebben mij altijd zo geholpen en hebben veel werk uit handen genomen.

Herinneren jullie nog bepaalde dingen uit je kindertijd met diabetes? Of kreeg je heb misschien pas op late leeftijd?

 

 

Wie is Devlin?

 

Devlin Klaauwer is 24 jaar jong en kreeg de diagnose van diabetes type 1 toen ze 9 jaar was. Haar leven stond op dat moment op zijn kop. Nu jaren later heeft ze leren leven met diabetes en haalt ze alles uit het leven wat erin zit! Ze blogt en vlogt over haar leven met diabetes.

 

 

 

Share

Filed under: